Ο σερ Γουίλφρεντ Χάντα έχει τα πάντα ως εκείνο το καλοκαίρι του 2008: μεγάλη περιουσία, σπίτια ανά τον κόσμο, είναι παντρεμένος με την Ιμογένη, το βρετανικό έθνος αναγνώρισε τις υπηρεσίες του στο εμπόριο, έχει μια πανέμορφη κόρη, την Τζίνι. Κι εκείνο το φθινόπωρο, εισβάλλει η αστυνομία στο σπίτι του, με ένταλμα ερεύνης. Και ιδού: ο σερ Γουίλφρεντ Χάντα έχει παιδοφιλικό υλικό και κάποιες κινήσεις λογαριασμών τον συνδέουν με την κατηγορία της οικονομικής απάτης. Κι όμως, αυτό είναι μόνο η αρχή!

«Ο ξυλοκόπος» είναι ένα από τα ελάχιστα βιβλία που διάβασα χωρίς να έχω αποφασίσει μέχρι την τελευταία σελίδα αν μου άρεσε ή όχι. Ήταν εκτενέστατο. Ναι, αλλά είχε δύναμη στην αφήγηση και εναλλαγή οπτικών γωνιών. Ήταν προβλέψιμο. Ναι, αλλά επιφανειακά, γιατί όσο προχωρούσε η ιστορία τόσο ξεμυτούσαν κι άλλα μυστικά κι η πλοκή βάθαινε. Κουράστηκα. Ναι, αλλά ήταν ένα βιβλίο που άξιζε να ασχοληθώ μαζί του, συγκεντρωμένος στη ροή των πληροφοριών και αν κάτι μου αποσπούσε την προσχή σε κρίσιμο σημείο ήμουν υποχρεωμένος να το ξαναδιαβάσω. Είχε κάποια αφηγηματικά κενά και δε μου άρεσε το τέλος. Ναι, αλλά κατάφερε να συνδέσει με αριστοτεχνικό τρόπο τα εισαγωγικά κεφάλαια με το «ζουμί» της πλοκής και να ξεδιπλώσει έτσι την ιστορία που μπορούσε να την κόψει στην κορύφωσή της, μόνο και μόνο για να δώσει αρκετά αργότερα μια διαφορετική ματιά στην εξέλιξη!

Ακόμη δεν έχω καταλήξει αν μου άρεσε ή όχι, πάντως σε καμία περίπτωση δε θα έλεγα «μην το διαβάσετε». Εξαρτάται φυσικά τι περιμένει κανείς από ένα αστυνομικό, μιας και εδώ δεν έχουμε καταιγιστική δράση, πιστολίδι, τιμωρία των κακών αλλά ένα αργό, σταδιακό, τμηματικό ξεψάχνισμα μιας ανθρώπινης ψυχής και μιας πολυσχιδούς προσωπικότητας, με ταυτόχρονη τοποθέτηση των ψηφίδων εκείνων που συγκροτούν το περιβάλλον και τις συνθήκες υπό τις οποίες δρα ή θέλει να δράσει ο Γουλφ (υποκοριστικό του πρωταγωνιστή). Βέβαια, ήταν υπερβολικά πολλές οι λεπτομέρειες και αποσυντονίστηκα, παρ’ όλ’ αυτά μετάνιωσα που κατά καιρούς ήμουν αφηρημένος γιατί τώρα, πριν γράψω αυτό το κείμενο, ξαναδιάβασα τα πρώτα κεφάλαια και είδα πόσο αρμονικά ολοκληρώνουν το μυθιστόρημα.

Ο Γουλφ ξεκινάει από πάμπλουτος επιχειρηματίας που τα έχει όλα και καταλήγει κατάδικος, ζει περιπέτειες στη φυλακή αλλά και έξω από αυτήν όταν κάποια γεγονότα επιτρέπουν την αποφυλάκισή του υπό όρους, ερωτεύεται μια γυναίκα τη στιγμή που η δική του σύζυγος τον χωρίζει, αηδιασμένη από την παιδοφιλία του, για να παντρευτεί τον (πρώην ως εκ τούτου) δικηγόρο του. Η γυναίκα που γνωρίζει είναι άλλη μια προσωπικότητα που κατατμείται μπροστά στα μάτια του αναγνώστη, μόνο που είναι από τη μεριά του θηρευτή κι όχι του θηράματος, γιατί οσμίζεται πως οι κατηγορίες που βαραίνουν τον Γουλφ παραείναι ευκόλως τεκμηριωμένες. Η ερωτική σχέση που υφέρπει ανάμεσά τους κι αργεί να βγει στην επιφάνεια είναι μια από τις ωραιότερες και διακριτικότερες ιστορίες που έχω διαβάσει.

Κι εκεί που αμφιταλαντεύομαι αν αγάπησα ή όχι το μυθιστόρημα, η τελική αποκάλυψη ανάμεσα στην Ιμογένη και τον Γουλφ με απογοήτευσε, γιατί προσέθεσε ένα αχρείαστο επιπλέον συναισθηματικό βάρος στην όλη ιστορία και ειλικρινά δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να προστεθεί κι αυτό στην πλοκή, μιας και οι συνέπειές του δεν πρόλαβαν να επιδράσουν κυρίως στον Γουλφ, ένεκα το τέλος του «Ξυλοκόπου».

Το μυθιστόρημα είναι μια αξιόλογη επιλογή των εκδόσεων Εξάντας, που το κυκλοφόρησαν ξανά μετά από επτά χρόνια, αλλά πραγματικά θα ήθελα να είχε περικοπεί κατά τουλάχιστον το 1/3 ώστε να απολαύσω περισσότερο την υπόθεση και να μην κουραστώ τόσο πολύ κατά την ανάγνωση.